Rozdział 45

Od razu informuję, że system szkolny w opowiadaniu będzie jak w Ameryce czyli: 5-3-4 (tzn. 5 lat podstawówki, 3 lata gimnazjum i 4 lata liceum), choć według niektórych źródeł, niektóre szkoły mają taki sam system jak u nas "poprzedni" tj. 6-3-3. I jeszcze jedna informacja, wszystkie moje dzieciaki poszły do szkoły rok wcześniej czyli jako 5-latki (ABC poszli, tak jakby poszli rok wcześniej)

***

Wtorek, 1 września 2015

Wstałem cicho, żeby nie obudzić Adasia na górnym łóżku. Szybko wyciągam jakieś dresy i koszulkę z szafy i uciekam z pokoju, zanim zdążyłbym narobić jakiegoś hałasu. Pomimo, że pobudka i tak wkrótce powinna być, to i tak chciałem, żeby Adam trochę pospał. Zająłem łazienkę, ubrałem się i starałem się jakoś ogarnąć moje włosy. Potem poszedłem do kuchni, nikogo nie zastałem, więc na spokojnie zabrałem się za robienie jakiegoś śniadania.

Od razu przypomniały mi się wakacje u Kiry i Kostki, wtedy kiedy poznałem swoją rodzinę. Oczywiście już ich nie było u nas. Marcus doszedł szybko do siebie, jeszcze nie zagoiła mu się całkowicie ręka, ale i tak musiał pojawić się na rozpoczęciu szkoły, w końcu ostatnia klasa, a to nie przelewki podobno. Chociaż z tego co słyszałem to Kostka załatwił mu zwolnienie lekarskie, że nie może uczestniczyć w zajęciach sportowych, czy coś takiego, ale ja sam się na tym nie znam, jeszcze nie wiem jak to jest chodzić do szkoły. Kiria nie doszła do siebie jeszcze, ale chciała już wrócić do domu, no i być na miejscu, gdyby coś było trzeba. Kostka który już całkowicie wyzdrowiał, wrócił, bo praca czeka, a jeszcze musiał załatwić ten urlop zdrowotny dla Kirii. Tak więc, wszyscy wrócili do domu. 

Śniadanie automatycznie się robiło, już przestałem myśleć jak gotuję, stało się to dla mnie jak druga natura. Gotowanie i pieczenie, jak się okazało, było czymś co pomogło mi w terapii, w leczeniu. Odkąd Tasha to odkryła, zaczęła mnie uczyć różnych rzeczy, w ten sposób poznawałem tajniki kuchni. I jakoś zwyczajem się stało, że od czasu do czasu ja gotowałem obiad i za każdym razem była to inna potrawa i innej kuchni. Na przykład ostatnio przygotowałem im kuchnię włoską, czyli Gnocchii z pomidorami i bazylią, innym razem była kuchnia meksykańska - Gordita na sosie Guacamole. I inne takie, często eksperymentuję i próbuję różnych połączeń. Przy okazji pieczenia także zaprzyjaźniłem się bliżej z Eweliną, nową sąsiadką, przyjaciółką Bree i dziewczyną Adama. Rodzina Ewli posiada własną cukiernię, albo jak my mówimy Babeczkownię, bo my w większości zajadamy się ich babeczkami. W związku z tym Ewli również piecze i od jakiegoś czasu zaczęła czerpać z tego radość oraz eksperymentować z różnymi masami. Również razem pieczemy i serwujemy nasze pomysły naszym rodzinom, aby zadecydowali czy to jadalne czy nie :D

Dochodziła 7.30 kiedy usłyszałem Tashę wchodzącą do kuchni. Była już ubrana i umalowana, gotowa do pracy. Przywitała się ze mną i zaczęła przygotowywać napoje, kawę dla siebie i DD, kakao dla mnie i Leo oraz sok pomarańczowy dla Adama i Bree.

- Tasha? - ściągnąłem ostatniego pancake'a z patelnii, wyłączyłem kuchenkę i odwróciłem się do kobiety.

- Tak, skarbie? - również skupiła na mnie uwagę.

- Jak wygląda pierwszy dzień? - czytałem wiele informacji o szkole, ale jest tyle sprzecznych rzeczy, że już sam nie wiem co mam myśleć.

- Pierwszy dzień? To nic strasznego. Wszyscy spotykają się w auli, lub w sali gimnastycznej, zależy od tego jaka szkoła. Tam dyrektor szkoły wita się z wszystkimi, wita się z uczniami po wakacjach. Z reguły też są jakieś ogłoszenia, np. zmiany w radzie pedagogicznej, lub inne takie. Potem uczniowie idą do swoich sal i tam witają się ze swoimi nauczycielami.

- Skąd mam wiedzieć do jakiej sali iść?

- Przed wejściem do szkoły jest wywieszona lista uczniów z podziałem na klasy i z salami. Z tego co wiem to Ewelina będzie chodziła do tej samej klasy co ty, Adam i Bree. Dołączyła do niej jeszcze w zeszłym roku, więc was wprowadzi. Nie będziecie sami, tego możesz być pewien. Leo też wam pomoże.

I gdzieś w tym momencie, cała rodzina zaczęła się zbierać w jadalni. DD już miał ślady pracy, co oznacza że zdążył już zajrzeć do LAB-u. Adam i Leo byli jeszcze w piżamie, więc dopiero co wstali. Bree, natomiast była już gotowa do szkoły, w stroju galowym, biała koszulka i granatowa spódniczka.  Przyszła do kuchni i się przywitała ze mną buziakiem w policzek, i tylko lekko, ale to bardzo leciutko się zarumieniłem. Kiedy Tasha i Bree, zaczęły rozkładać śniadanie na stole, ja uciekłem do swojego pokoju, żeby się przebrać już do wyjścia.

Oczami DD:

Kiedy się obudziłem, Tasha też właśnie się budziła. Przywitałem ją na dzień dobry pocałunkiem w usta. Od razu  się uśmiechnęła i oddała pocałunek. Chwilę się całowaliśmy, ale niestety wszystko co dobre szybko się kończy. Tasha wstała i zaczęła się ubierać do pracy, tak jak co dzień. Ja również wstałem, narzuciłem na siebie jakieś pierwsze lepsze ubrania, czyli trafiły się dżinsy i koszulka z nadrukiem "Jestem szefem, ojcem i co najważniejsze... mężem." (czyżby przypadek?). Szybko jeszcze zaglądnąłem do LAB-u, aby sprawdzić jak tam sytuacja na świecie i jak idzie lokalizowanie jakikolwiek znaków życia mojego zaginionego brata. 

Niestety komputer jeszcze nic nie znalazł. Mam nadzieję, że wkrótce coś znajdziemy, gdyż wiem, że brak chipa dla Chase'a jest trochę druzgocący, niby się przyzwyczaił i daje sobie nieźle radę, ale jednak nadal nie może brać udziału w misjach i wiem, że mu tego brakuje. Chwilę jeszcze posiedziałem przy komputerze, by przejrzeć jakieś stare dokumenty, które jeszcze zostały z czasów kiedy wspólnie z bratem prowadziliśmy Davenport Industries. Gdzieś w dokumentach przewinęło się zdjęcie mnie z bratem pod logo firmy...

Zerknąłem na godzinę, 7.45, zebrałem się i wróciłem na górę. Już wszyscy byli, więc powoli zasiadaliśmy do stołu. Na chwilę zniknął Chase, ale kiedy wrócił był przebrany, gotowy do szkoły.

Zawieszenie w przestrzeni, tj. wyobraźni

Siema!
Chociaż pewnie nie ma z kim się witać.
Trochę czasu minęło, niestety. Pierwsza klasa liceum to nie przelewki.
Więc Gimnazjaliści, nie wybiegajcie za bardzo marzeniami, że to będzie nowe życie, nowy początek i będzie tylko coraz lepiej. No jest to nowy początek i nowe życie, nowe znajomości itd. , ale jest to również więcej obowiązków, zmierzenie się z dorosłością, bo mimo wszystko rodzice już w pierwszej klasie traktują jak dorosłego. Więc no, sami widzicie.

Z przykrością zawiadamiam, że zawieszam bloga. ZAWIESZAM!!!
Ten i resztę na bloggerze.
Niby teraz mam trochę czasu, ale czekają mnie dziesiątki sprawdzianów przez najbliższe dwa czy trzy tygodnie, a weekendy nie zawsze mam wolne, pomimo, że sezon zimowy się kończy lub skończył dla niektórych.

Ja nadal mam nadzieję, że pojadę na Kasprowy na zamknięcie sezonu i umycie nart w źródle u stóp góry i nartostrady. Chociaż nic nie wskazuje, że ten wyjazd się odbędzie.

Wracając. Odzwyczaiłam się od pisania dla ludzi, czyli dla was. A żeby znowu to robić, muszę się od nowa nauczyć, a na to potrzebuję czasu. Może znajdę w długim weekendzie majowym, bo w tym roku fajnie się złożyło wolne i w tym samym czasie matury, więc mam co najmniej tydzień wolnego (ok. 1o dni, jeśli się nie mylę).

Jak wrócę, znaczy jeśli wrócę, albo kiedy wrócę... Zmieni się wszystko, tak jak zmieniło się moje życie. Być może przeniosę się na nowy adres, być może usunę starocie, lub cokolwiek innego, co mogłabym zrobić.
Może bardziej skupię się na książkach? - zawsze chciałam bloga o książkach.
A może o filmach? Może o swoim hobby, jakim są narty i rower? I inne sporty?

Jeszcze nie wiem, ale jak już zauważyliście, wychodzę w przyszłość, a tak nie powinno być.  Musze się skupiać na teraz i tu, bo jak to moja motto brzmi: "Ucz się, ucz, bo nauka to potęgi klucz"
Co z tego, że to nie wychodzi, ale muszę sprawiać chociaż pozory, bo naprawdę zależy mi na tej szkole, choć powoli ogarnia mnie depresja. (ale ciii...)

Z wiosną będzie na pewno lepiej, dzień dłuższy, więcej ciepła koloru i radości i oby mniej cieni pod oczami.

Miałam napisać tylko, że zawieszam, a się rozpisałam, na nie wiem ile...
Mówię wam dobranoc, bo późna już pora, a ja mam tyle do zrobienia, tyle do odespania i tyle do myślenia, i co najważniejsze tyyyle... do nauki.

DOBRANOC!! I przypominam, że ZAWIESZAM!!

Chwilowa strata i bohaterstwo

Biegł. Przez ciemny las. Środek nocy. W samym podkoszulku i krótkich spodenkach. Chyba się zgubił. Krąży wkoło w jednym miejscu. Jest przerażony. Nie wie co się dzieje. Jest sam, a przecież nigdy nie jest sam. Przecież zawsze towarzyszy mu mały towarzysz. Nie wie co robić. Ma zaburzenie orientacji. Coś jest nie tak. Jest zbyt cicho. Za cicho. To nie jest "las"...
***
Chłopak o kasztanowych włosach gwałtownie przebudził się ze snu. Siedział zaplątany w pościel, próbując uspokoić swój oddech. Wiedział, że właśnie śnił o swoim młodszym bracie. Odkąd zniknął, martwił się razem z rodziną i rozpatrywał różne najczarniejsze scenariusze. Wszyscy sądzą, że przepadł bezpowrotnie, ale on jeszcze wierzy. Czuje tą iskierkę w sobie i ona daje znać, że żyje. Adam chce zrobić wszystko, żeby ta iskierka mówiła prawdę.
***
Wysoka dziewczyna, z długimi do pasa, brązowymi włosami, siedziała przy stole, rozmyślając. Czekała na resztę rodziny, by móc wspólnie zjeść śniadanie. To już któryś kolei posiłek, kiedy jedno miejsce będzie wolne i przypominać, że nie są w pełni skompletowani. Nie może uwierzyć, że to najmłodszy z ich rodzeństwa pierwszy "opuścił" ich dom. Bree chce ruszyć w podróż, żeby znaleźć właściciela, tego wolnego miejsca.
***
Czarnoskóry chłopak, z włosami na jeżyka, siedział przy wyłączonym komputerze. Wpatrywał się w czarny ekran, żałując. Stracił go zanim zdążył się z nim pobawić. Jest zawiedziony, tym, że za każdym razem, jak chciał się z nim pobawić, on go odrzucał, uważając film czy grę za ciekawszą, niż jego młodszy brat. Dopiero od niedawna są rodzeństwem, ale kiedy go stracił, uświadomił sobie, że go kocha. Leon przysiągł, że jeszcze się pobawi z tym małym szkrabem.
***
Młody mężczyzna siedział w piwnicy. To w tym miejscu robił wszystko co tajne i uczył swoje pociechy. Obwiniał się, że przez te tajne projekty, jego najmłodsza pociecha może mieć problemy. Obwiniał się też, że ignorował jego potrzeby, skupiając się na starszych dzieciach. Brakowało mu jednak tego brzdąca, który był zawsze w gotowości, by choćby podać mu śrubokręt czy jakiś papier. On, jednak jak głupi, nie docenił tej małej pomocy. Donald Davenport poruszy niebo i ziemię, żeby spełnić jego potrzeby.
***
Kobieta o ciemniejszej karnacji, z brązowymi włosami do brody, leżała w łóżku. Wpatrywała się bezmyślnie w drugą połówkę łóżku, która jeszcze była ciepła. Kiedy się obudziła, jej męża już nie było. Myślała o jej nowych dzieciach, a konkretnie tym jednym, którego pokochała od pierwszego wejrzenia. Wspominała, jak w dniu poznania on, jak najszybciej biegł, żeby pierwszy ją powitać. Nie dość, że nie był pierwszy, w połowie drogi przewrócił się. Dała się we znaki jego wrodzona niezdarność. Zbyt szybko go straciła. Tasha Doley-Davenport podziela nadzieję, żeby zobaczyć jego uśmiech, który pojawia się nawet po upadku.
***
"Dotarł do mnie jakiś list, niby zaadresowany do mnie, ale było też twoje nazwisko. Uznałam, że to może mieć związek z twoim chłopcem. Dołączyłam list."
***
"Nagłe Wiadomości na TVN o godz. 15, jutro (czwartek)."
***
Cała rodzina, zestresowana, wyczekiwała tej przeklętej godziny 15. Nie wiedzieli czego się spodziewać. Chwytają się ostatniej deski ratunku. Jego już nie ma trzeci tydzień. Boją się, jak diabli, że jednak spełni się, któryś z ich czarnych scenariuszy. W telewizji właśnie leciała jakaś telenowela, kiedy nagle, kilka minut po 15, przerwali by nadać wiadomość z ostatniej chwili. Na ekranie pojawiła się ikonka wiadomości, a po chwili reporterka z mikrofonem, w gotowości. Kiwnęła głową i zaczęła mówić. Mówiła szybko i emocjonalnie, jakby bardzo przeżywa to co właśnie się dzieje.
- Witam w Wiadomościach z ostatniej chwili. Jestem na hali, gdzie są wszelakie skrzynie z różnych zakątków świata. Dzisiaj policja dostała wiadomość od stróżującego, że dzieje się coś niepokojącego. Kiedy dotarliśmy na miejsce, dowiedzieliśmy się, że ta skrzynia, przed którą stoimy, dostała dostarczona dzisiaj po godzinie 13. Wydobywają się z niej różne dźwięki, ale ochrona wspomniała coś, że wcześniej było głośniej. Policja "zbadała" skrzynię i podejrzewa, że tam są jacyś ludzie. O! Właśnie dotarł sprzęt strażacki, żeby otworzyć skrzynię. Przygotowywujemy się, żeby przekonać się co jest w środku -w tle otwierali dużą metalową puszkę- Otworzyli!! O mój boże...
Kamera pokazała środek skrzyni, w środku było pełno skurczonych postaci.
***
Jak się przyjrzeć bliżej, to były dzieci. Większość czarnej karnacji, reszta trochę jaśniejszej, tak jak mulaci. Wszystkie dzieci były owinięte w koce. Po kilka pod jednym. Miały ba sobie jakieś za duże ubrania. Dzieci raczej nie przekraczały 10 lat. Ratownicy,  wezwani na wszelki wypadek, weszli do środka i zaczęli wyprowadzać tych zdatnych do ruszania się. Kiedy wyciągnęli prawie wszystkich, zauważyli leżącą postać. Ratownicy szybko do niej podbiegli i sprawdzili czy oddycha. Był to chłopiec o jaśniejszej karnacji niż inni. Był przemarznięty, ubrany znacznie lżej od innych. Ciężko oddychał, więc szybko go wzięli na nosze i zawieźli do karetki. Kiedy byli w połowie drogi, wszystkie dzieci ich otoczyły.
- Co z nim?
- On żyje?
- To jest nasz bohater!
- On zajął się nami.
- Dzieci spokojnie. Zawieziemy go do szpitala, wy też tam pojedziecie. Narazie policja z wami porozmawia, dobrze? Musimy wiedzieć co tu robicie.
- No dobrze...
Karetka odjechała. A policja zajęła się przesłuchiwaniem dzieci, które potem zawieźli do szpitala.
***
- Witam was w Wiadomościach Wieczornych. Zaczniemy od wyjaśnienia dzisiejszej nadzwyczajnej wiadomości. Okazało się, że te dzieci zostały porwane przez handlarzy,a potem zostawione na pastwę losu, gdzieśw Rosji. Zostały znalezione przez Rosjan, którzy wysłali je do kopalń i zmuszali je do pracy. Następnie zostały przewiezione do Afryki i tam pracowały. Jeden z nich, najstarszy, jakoś się, z ich pracodawcami, dogadał i załatwił powrót do domu, czyli tutaj. Warto zaznaczyć, że najstarsy miał 10 lat. Dostali paczkę ubrań i koców, dzięki nim nie zmarzli tak bardzo w czasie rejsu przez Pacyfik. Wszystkie dzieci zostały opatrzone i zapewnione o bezpieczeństwie, na szczęście, nic poważnego im nie jest. Jest jednak jeden poważniejszy stan, aktualnie jest na OIOMie, jak się okazało to ten najstarszy. Z historii dzieci dowiedzieliśmy się, że "Drak", jak został nazwany, poświęcił swoje ubrania najmłodszemu dziecku, przez co został w samym podkoszulku i krótkich spodenkach. On również dopilnował, żeby wszystkim było ciepło i miło, czyli grzał rozcierając ich marznące ciała i zagadując do rozmowy. Chłopiec stracił przytomność tuż przed wylądowaniem skrzyni na miejscu. Aktualnie policja próbuje zidentyfikować dzieci i znaleźć ich rodziny. Teraz zostaną pokazane ich zdjęcia i prosimy o pomoc w znalezieniu im rodziny.
***
- Donaldzie! Patrz. To przecież Chase! O mój boże, jaki zmizerniały. Donald, zdzwoń na ten numer.
- Już zdzwonię... Halo? Dobry wieczór. Dzwonię w sprawie znalezionych dzieci. Jeden z nich jest moim synem. Chase Davenport. Tak. Ten "Drak". Tak. Dziękuję. Przyjedziemy najszybciej jak możemy. Dziękuję bardzo. Do zobaczenia. Dzieci! Jedziemy po Chase'a!!!
***
- Dostaliśmy właśnie informację, że właśnie odnalazła się rodzina naszego bohatera. Jest to Chase Davenport. Syn Donalda Davenporta, znanego nam wynalazcy i łącznika z FBI. Właśnie rodzina jest w drodze do szpitala. Została również zidentyfikowana większość dzieci...
***
Adam już wierzy w iskierkę i nie puszcza już swojego brata.
Bree cieszy zajęte krzesło podczas ich wspólnych posiłków, dopilnuje, żeby tak zostało.
Leon wielokrotnie pobawił się się z bratem i nie ma dość.
Donald spełnia potrzeby syna i przyjmuje jego pomoc przy pracy.
Tasha na codzień obserwuje jego uśmiech i opatruje jego rany.
***
Mam nadzieję, że dotrwaliście. One-shot, jest taki dziwny, zaczęłam pisać jak byłam śpiąca i w podróży (wtedy była chyba 1 czy 2 w nocy). Podróż trwała całą noc i trochę wtorku, więc proszę zrozumcie. Shot jest w takiej tematyce trudnej do określenia i w innym stylu. Może się wam spodobał. Mi sama fabuła się podoba, ale to jak to napisałam, a zwłaszcza ten moment z wiadomościami i później, już nie bardzo.

Dobranoc i do następnego

Ps. Jestem na obozie dwa tygodnie. Jak się coś pojawi, to się to pojawi.

Zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany...

Jak pewno zauważyliście, zmienił się tytuł, zmienił się opis i zmienia się sens istnienia tego bloga.

"Wylewnia Wyobraźni" to blog w którym wszystko może być. Głównie będą chyba opowiastki o Lab Rats, ale mogą pojawić się też fandomy TeenWolf, Supernatural czy Agenci NCIS, czy cokolwiek innego (chociaż powiem że nie umiem pisać).

Informuję też, że mogą pojawić się jakieś miłostki 'homo', ja czytam wszystko i mi nie przeszkadza ta orientacja. Ale jak będą jakieś takie to będę o tym informować jakimś znakiem w tytule, żeby nie było :D

No to zobaczmy co z tego wyjdzie...

A jeszcze jedno... Pojawią się "główni bohaterowie", w każdym może być różnie, ale żebyście wiedzieli co i kto :D Na razie tylko z Lab Rats, ale z czasem może pojawić się inny fandom :P

Edit bloga ****

KONIEC!!

Nie mam siły już na to opowiadanie, które ciągnie się już od dłuższego czasu.
W końcu to 44 rozdziałów.
Ja wiem, że niektórzy dociągają do setnych rozdziałów, ale ja tak nie mogę.
Kiedyś i tak bym wymiękła, więc lepiej teraz kiedy jeszcze jakoś się trzymam na nogach, a opowiadanie nie rozlewa się w rękach, co właśnie czekało by to opowiadanko.
Ja to wiem, jestem jego matką, więc wiem. 

USUWAM!!

Zaczęło się opowiadanie pod tymczasowym tytułem "Próbka".

I już się kończy, bo jak zawsze niczego dokładnie nie przemyślę. Może komuś wyjdzie ciąg dalszy.
Ze mną jest tak, że jeśli nie będę siedzieć nad tym cały czas, nie będę myśleć o tym, to wszystko pójdzie się sypać.

INFORMUJĘ, ŻE...

Opowiadanie Jeden, będzie miało spis treści i bohaterów w stronce.

Można kopiować, wycinać Opowiadanie Jeden oraz Próbkę, można z nim robić co się chce, zezwalam na wszystko (gdyby tak było, chciałabym zobaczyć co z tego będzie).

Rozdział 44

Wtorek, 1 września 2015

Początek roku szkolnego

Oczami Chase'a:

Dzisiaj jest wtorek, ten dzień, na który tak czekaliśmy od miesiąca. Miesiąc temu Davenport przekazał nam ważną nowinę, a mianowicie, że posyła nas do szkoły. To był wielki szok, zarówno dla naszej trójki, jak i dla Leo i Tashy. Kobieta była zdumiona, bo jednak DD ją posłuchał, a Leoś skakał z radości przez cały tydzień.
Jest godzina 6 rano. Ze zdenerwowania nie mogę dalej spać. Rozpoczęcie roku, a tym samym rozpoczęcie życia wśród społeczności, jest dopiero o 9, więc rodzeństwo jeszcze smacznie śpi.
Jestem ciągle zagubiony, dzięki pomocy rodziny odnalazłem się, ale ciągle się dziwnie czuję.

Retrospekcja

Niedziela, 5 lipca 2015

Mentalnie czułem się trochę lepiej, niż przy pierwszym spotkaniu z Bree, po naszej misji. Spotkanie z dziewczyną, to było uwolnienie uczuć i pozbycie się wszelkiego ciężaru. W końcu mogłem zasnąć, nie groziły mi już koszmary, ani bezsenne noce. Kiedy zasnąłem na kolanach Bree w salonie, czułem się błogo. Długo spałem, tak czułem, a kiedy się obudziłem okazało się, że jest sobota, czyli spałem 3 dni. Rodzina była zmartwiona tym, ale podobno Edek potwierdził, że musiałem to wszystko odespać, więc DD podłączył mi kroplówkę, żebym się nie odwodnił. Obudziłem się przedpołudniem, więc trafiłem na drugie śniadanie. Zjadłem tyle, że można to porównać nie do konia z kopytami, tylko do słonia z kopytami :D Wszyscy się ze mnie śmiali, a ja nie zwracałem na nich uwagi, będąc pochłonięty jedzeniem.

Dzisiaj już mi się wszystko unormowało, no prawie, ale to już coś, wstałem o normalnej godzinie i zjadłem na śniadanie tyle ile zawsze mogę zjeść, czyli ledwo 3 tosty. Podobno dalej wyglądałem jak trup, pomimo, że czułem się fizycznie super, czego nie mogę powiedzieć o moim umyśle. Tyle nowych rzeczy, myśli, muszę to wszystko sobie uporządkować. Jestem większym ciamajdą niż byłem, potrafię potknąć się na progu, chociaż mam wyryte przed oczami (dosłownie! wisi tabliczka obok drzwi), że tu jest próg, nie mówiąc już o tym, ze tracę równowagę przy każdym gwałtownym ruchu.

Mam wsparcie rodziny. Zawsze jest przy mnie choćby jedna osoba, która złapała by mnie w razie utraty równowagi, co jest z lekka żenujące. Muszę na nowo się uczyć, wszystko co pamiętałem, uczyłem się, automatycznie zapisywało się na chipie i, tym samym, na komputerze.
Czasem mam też napady paniki. Pojawiają się tak nagle, nawet bez powodu, ale nie można powiedzieć, że znikają tak jak się pojawiają. Z kilkoma razami rodzina nauczyła się nie pytać mnie o powód paniki, z reguły nie umiałem odpowiedzieć na pytanie, nie było też zawsze powodu. Czasem nie ma sposobu by mnie uspokoić, ale rodzina zawsze jest i mnie wspiera. Wyuczyłem się jak zachować się w razie pojawienia się napadu, ale kiedy już jest, pojawia się przerażenie w wyniku niemożności złapania oddechu.
Nie tylko napady paniki się pojawiły. Początkowo, kiedy spałem, nic mi nie dolegało, dopiero później się zaczęło. Mówię tu o koszmarach. Śniły mi się same czarne scenariusze dawnych misji, ale najgorsza była ostatnia misja, to ona sprawiała najwięcej bólu w klatce piersiowej. Jednak nikomu o tym nie wspomniałem i tak wszyscy byli dość zmartwieni i zmęczeni, żebym mógł dodawać jeszcze dodatkowego ciężaru. Wystarczyło mi, że choćby TO mogłem dźwigać.

Teraźniejszość

Wtorek, 1 września 2015

Lipiec był miesiącem koszmarów, trudów i przeszkód. Dopiero kiedy sierpień nadszedł, wszystko powoli się uspokajało. Znikały senne mary, ciężary i bezsenne noce. Zaczynało się nowe życie.

Zaczynałem nowe życie bez chipów, bez misji...

Dnia 15 sierpnia, była to sobota. DD wziął mnie do piwnicy, byli tam Adam i Bree, nie wiedziałem co się dzieje. Nikt nic mi nie wyjaśnił, więc byłem spięty i nerwowy. Bree wtedy do mnie podeszła, uśmiechnęła i przytuliła. Odwzajemniłem uścisk, dotyk Bree zawsze sprawiał mi ukojenie. DD coś klikał na panelu holograficznym, Adam stał pod ścianą i mnie obserwował. Kiedy zauważył, ze na niego patrzę, uśmiechnął się.

- Chase, -odezwał się DD, który teraz się obrócił w moją stronę- pewnie się zastanawiasz co tu robisz, nie?

Przytaknąłem, nie odzywając się. Ostatnio mało mówię, co było niepokojące dla wszystkich, ale nie zauważyli nic niepokojącego w tym, więc zostawili tą sprawę w spokoju.

- Nadszedł czas, żeby ciebie sprawdzić. Czekałem z tym dopóki się "nie ustabilizujesz". Sądzę, że już jesteś gotowy... - podniosłem brwi i posłałem pytający wzrok, nie byłem pewien co to oznacza- Chcę sprawdzić, czy mógłbyś dostać nowego chipa, bo o to, że będziesz pomagał przy misjach, nie mam wątpliwości.

Byłem szczerze zdumiony, sądziłem, że nie mam co mieć nadzieję na nawet spróbowanie. W końcu wiele im pokazałem, że się już nie nadaję na te wszystkie sprawy. DD kazał mi wejść do komory, która kiedyś była moim "pokojem", moim łóżkiem i miejscem pożywienia. Kiedy szklana osłona się zamknęła przede mną, wszystko zniknęło. Szkło zrobiło się matowe i zapanowała ciemność w komorze. Nagle poczułem się rozluźniony i odpłynąłem. Obudziłem się, kiedy zapanowała nagle jasność przed moimi oczami, to komora się otworzyła. Wyleciałem z niej, ale zanim potknąłem się o własne nogi, Adam mnie złapał. Chwycił mnie pod pachami i podsadził na ladę. Po chwili siedziałem obok Bree, ze zwisającymi nogami, ze swoimi białymi słuchawkami na uszach, które miały jeszcze mikrofon i okulary. Mając je na sobie, czułem się jak wtedy, gdy była misja, a ja musiałem zostać w domu, wtedy nasze, a nie sorry, moje życie, było jeszcze w miarę "normalne". DD powiedział, że mam odpowiadać na pytania, które usłyszę w słuchawkach. Po chwili pojawił się holograficzny obraz w okularach, więc się na nim skupiłem.

DD wtedy powiedział mi, że mógłbym dostać nowego chipa i mógłbym funkcjonować, tak jak kiedyś, ale jedynie czego brakuje to nowego chipa. Szefuńcio ma brata, który ma plany i, którego trzeba znaleźć. Wszyscy wkoło mówią mi, że mam się nie mieszać w poszukiwanie "wuja", bo to jest niebezpieczne dla mnie. Nie wiem o co im chodzi, przecież to jest niebezpieczne także dla Adama i Bree, a również dla Leo, który, nie wiem jakim cudem, bierze udział w poszukiwaniach. Nie pozwalają mi siąść przed komputer, żeby w jakikolwiek sposób im pomóc. Czuję, przeczuwam, że oni przede mną coś ukrywają. Nie chcą, żebym się czegoś dowiedział.
Pomimo, że mógłbym wrócić do tamtego życia, powoli czuję się tak jakbym mógł żyć i bez tego. Byłbym wtedy jak inni nastolatkowie, nauczyłbym się sam, bez wsparcia itd. Oczywiście nie myślałem o tym, żeby całkowicie z tego zrezygnować, bo jednak trzy pary rąk dalej są potrzebne.
Patrzę na zegarek, jest godzina 7. Trochę mi zeszło na wspominaniu. Wstaję cicho z łóżka, żeby nie obudzić śpiącego na górnym łóżku Adama.

****************************************
Nie dam rady. Tak bardzo się zapętliłam w tym opowiadaniu, że nawet sama nie wiem co piszę, pisałam i co mam pisać. I tak dużo wytrzymałam bo to aż 44 rozdział.
Następny post bardziej rozwinę i wszystko wyłożę jak na piśmie, albo biało na czarnym

Próbka Rozdział 1 [edit]

Oczami Bree:
Kolejny nudny dzień w szkole. Nawet już przestałam liczyć, który to dzień od rozpoczęcia roku. Byliśmy szczęśliwy, że do publicznej w końcu poszliśmy, wcześniej były prywatki. Powoli dopada nas rutyna. Na szczęście, dalej mamy wolność, nie to co nasi rówieśnicy, jakieś zasady, zakazy, nakazy i ograniczenia; co jest odnogą od szarej rzeczywistości. Ja i Adam chodzimy do klasy z Leosiem (co z tego, ze jesteśmy starsi, nasza wiedza, nie jest tak wysoka, jak podstawa programowa naszych roczników), a Chase chodzi w ogóle do innej szkoły. Papa stwierdził, że wiedza Chase'a, jest zbyt wysoko jak na nasz rocznik więc posłał go do specjalnej, żeby nie powiedzieć prywatnej (bo Chase najbardziej ma dość prywatek), szkoły.
Czasem, jak uda mu się skończyć wcześniej lekcje od nas to czeka na nas pod budynkiem i razem wracamy do domu, ale z reguły Chase kończy lekcje po 5 (jak można siedzieć w szkole od 7 rano do 5 wieczorem?, no jak?!). Trochę kawał drogi mamy z centrum do domu, ponieważ mieszkamy na obrzeżach miasta, Chase ma dalej bo po drugiej stronie miasta.
Na szczęście, Papa przewidział taką możliwość i każdy z naszej trójki ma swój własny motocykl. Ja mam czerwony, kask czerwony i kombinezon koloru czarnego z dodatkami czerwieni, Adam jaskrawo-zielony, kask zielony i kombinezon taki jak ja tylko z dodatkami zielonymi, a Chase czarny z dodatkami szarymi, kask czarny i kombinezon szary z niebieskimi dodatkami. Leo też ma, koloru ciemno-zielonego, ale jeszcze nie przeszedł egzaminu, więc jeszcze nim nie jeździ. Kask ma takiego samego koloru, a kombinezon czarny z żółtymi dodatkami.
Ale wracając do dnia dzisiejszego.
Dzisiaj zdarzyło się coś nowego, a mianowicie nowy uczeń. Pojawia się zamieszanie i zainteresowanie nowym uczniakiem, a potem jeżeli nie będzie fascynujący, nie zrobi czegoś hitowego, bajeranckiego, tracą nim zainteresowanie. Tym razem tak nie było.
Chłopak, bo to był chłopak, był dość przystojny, skoro przykuł mój wzrok. Niby był jak reszta przystojnych chłopaków w szkole, ale jednak nie był. Nie był mięśniakiem, był szczupły. Trochę przypominał mi Chase'a tylko w starszej i większej wersji.
Chłopak przykuł uwagę dziewcząt, które miały dość "bezmyślnych mięśniaków", oraz chłopaków, którzy poszukiwali nowego kumpla. Jednak co dziwne, nie interesowało go zainteresowanie innych, tylko patrzył się na naszą grupkę bez przerwy (mnie, Adasia i Leo), co było lekko niepokojące. Czułam się jakby mnie prześwietlał, po tym jak chłopaki się wiercili, sądziłam, że odczuwają to samo uczucie. Jak zobaczył, że mu się przypatruję, uśmiechnął się. Odwzajemniłam gest.
Już jest po lekcjach, ja i Leo czekamy na Adama, którego nauczycielka od historii poprosiła jeszcze na słówko. Chyba wiem, w jakiej sprawie, go poprosiła. Ostatni sprawdzian, jaki pisaliśmy, nie poszedł mu za dobrze, a Adam z historii jest bardzo dobry. To chyba wina okresu historycznego, który właśnie przerabiamy na lekcjach.
Mija już pięć minut, kiedy nagle na schodach pojawiają się dwie sylwetki rozmawiających osób. Kiedy zeszły z schodów i pojawiły się w świetle korytarza, rozpoznałam Adama i tego nowego. Widać było, że są całkowicie pochłonięci w rozmowie. Adam miał plecak na jednym ramieniu i w ręku zeszyt od historii, natomiast "nowy" niósł torbę w poprzek piersi i trzymał rękę na ramieniu mojego brata. Nie minęła chwila, kiedy zatrzymali się kilka kroków przed nami.
- Bree, Leo, poznajcie Marcusa -powiedział Adaś- Marcus, to jest moje rodzeństwo, Bree i Leo.
- Cześć miło was w końcu poznać. Znam waszego brata Chase'a, trochę się zaprzyjaźniliśmy, opowiadał mi dużo o was -przywitał się nowo-przedstawiony.
- Skąd znasz naszego brata? -spytał podejrzliwie Leo, który był trochę przewrażliwiony na naszym punkcie.
- Okazało się, że Marcus chodził do tej samej szkoły, co chodzi Chase, ale wyszło, że tamten próg jest zbyt wysoki na niego, więc się przeniósł tutaj. Sam Chase zaproponował tą szkołę, ze względu na nas -zamiast zapytanego, odpowiedział Adam, który wyszczerzył się do nas.
Byłam zaskoczona. Chase polecił naszą szkołę, żeby Marcus mógł nas spotkać.
- Chciałbym was poznać. Jak słyszałem historie Adama i Szarego*, musiałem, po prostu musiałem z wami się zobaczyć.
- Jakie historie? -podejrzliwy Leo, jak zawsze.
- No o tym jakie macie życie, jak blisko jesteście ze sobą i o waszej mega willi, co nie jest dziwne, bo jesteście dziećmi samego Davenporta, który jest dość znany na tej półkuli :D
- To, że Adam ci o tym powiedział, to się nie dziwię, ale Chase? On z reguły jest nieufny, zresztą nie lubi opowiadać o naszym bogactwie -powiedziałam.
- Ach tak. Tak było na początku, ale jednak złapaliśmy wspólny język i jesteśmy przyjaciółmi. Ale co będziemy tak tu sterczeć, może wyjdźmy z tej szkoły?
- Spoko.
Wyszliśmy z tej budy i skierowaliśmy się na parking, gdzie stały nasze motocykle. Czerwony i jaskrawo-zielony. Leo jeździł na zmianę ze mną i Adamem. Najczęściej rano ze mną, a po szkole z Adamem.
- Co myślicie żeby pójść do jakiejś kawiarni? Pogadaliśmy, poznalibyśmy się bliżej. Co wy na to? -zaproponował Marcus.
- Chętnie, mamy taką swoją miejscówkę, możemy tam pojechać -zgodziłam się- Tylko my jesteśmy na motocyklach.
Wskazałam w kierunku naszych motocykli, na co Marcus popatrzył zaskoczony, ale po chwili się uśmiechnął.
- Nie spodziewałem się tego, mamy takie same marki. Też mam motocykl -wskazał na motocykl, stojący po drugiej stronie parkingu.
Rzeczywiście takie same marki, tylko, że jego motocykl nie miał naklejki z firmy Davenporta i był koloru niebiesko-czarnego. Wszyscy byliśmy zdumieni, pojazdy tej marki kosztują fortunę i trudno je zdobyć i kupić.
- No to fajnie. Pojedziesz za nami, okey? -spytał Adam, który pierwszy się otrząsnął.
- Pewnie.
Rozdzieliliśmy się, żeby podejść do swoich pojazdów i ubrać kurtki motocyklowe i kaski. Po kilku minutach, kiedy ja i Adam siedzieliśmy już na swoich motorach, a Leo właśnie się przymierzał, żeby siąść za Adamem, podjechał do nas gotowy Marcus. Miał na sobie taką samą kurtkę jak my i czarny kask z niebieskim motywem płomieni.
Byliśmy gotowi, więc ruszyliśmy. Już na sam początek szybko się rozpędziliśmy, nie groziła nam policja, mieliśmy licencję na szybką jazdę. Ja jechałam pierwsza, w lusterku widziałam że jechał za mną Adam z Leonem, a za nimi Marcus, ale brat zwolnił, a nowy znajomy go wyprzedził i teraz jechał tuż za mną, zachowując bezpieczną odległość. Adam szybko zniknął z horyzontu, chyba przez Leona, żeby go nie zgubić. Ale wie gdzie to jest, więc dojedzie do nas.
Kocham jechać tak szybko, wtedy pojawia się adrenalina.

*Szary -pseudonim nadany Chase'owi przez Marcusa, związane z jego przyzwyczajeniem noszenia choćby jednego elementu ubrania czy dodatku, w kolorze szarym.

Nowe opowiadanie :D Słów coś 1056...
Jeżeli wam się spodoba, piszcie, będę kontynuować jeżeli chcecie.
Ta historia, będzie inna niż moja pierwsza.