Rozdział 6

Rozdział 6

DD: Zanurkujecie wszyscy razem pod wodę i pamiętajcie możecie wytrzymać max. 1h, ale lepiej wynurzcie się wcześniej. Gdy dopłyniecie pod te współrzędne, ty, Chase rozbroisz bombę.

B: A skoro tylko Chase ma rozbroić bombę to do czego my jesteśmy?

DD: Po pierwsze gdy Chase będzie zajęty wy musicie go bronić, a po drugie Chase nie widzi pod wodą, więc ktoś musi go prowadzić.

Bree popatrzyła na mnie zaskoczona, ja zresztą też byłem zaskoczony. Popatrzyłem na DD, a on ukrywał swój uśmieszek. Niestety znowu nie zapanowałem na złością i tak nagle straciłem grunt pod nogami że zrobiłem fikołka oraz uderzyłem się głową najpierw o podłogę a potem o sufit. Adaś i DD wybuchnęli śmiechem, a Bree patrzyła zatroskana.

Ch: Ała!!!

B: Chase!! Nic ci nie jest?

Ch: Wszystko chyba w porzo. Ale nie potrafię wylądować!!!

B: Uspokój się…

Moja złość minęła, a ja ciągle wiszę. Postanowiłem sprawdzić jakie są plusy braku ciążenia. Zamachałem nogami, jakbym pływał z wodzie, o dziwo ruszyłem się z miejsca. Utrzymywałem równowagę rękami. Gdy próbowałem zawrócić, nie zauważyłam lampy i się uderzyłem.

B: Chase ostrożnie!!!

Ch: Jest spoko. Będzie siniak i tyle, mam nadzieję…

Nagle poczułem się cięższy. O nie! I wylądowałem na plecach cały obolały. Bree i DD podbiegli do mnie i pomogli wstać. Dawałem radę, ale musiałem odpocząć. Po pół godzinie wszyscy byliśmy gotowi do misji.

DD: A właśnie, zapomniałbym. Więc tak musicie bardzo na siebie uważać bo w naszych wodach, tak z nikąd, pojawiły się potwory morskie. Pół ryby, pól ludzie. Każdy kto ich widział zbyt się bał by dokładnie opisać te stworzenia. Okej to tyle informacji co do misji. A teraz na pole i do wody.

Nasz dom znajdował się na skałach nad wodą, więc wystarczyło wyjść na taras i skoczyć ze skał. Ale powinno się uważać, trzeba z rozpędu skoczyć by jak najdalej wylądować. Tuż za krawędzią są skały. Wyszliśmy i przygotowywaliśmy się właśnie do skoku, ale ktoś musiał nas zawołać. Jak na komendę się odwróciliśmy, a ja tracąc równowagę wpadłem do wody. Uderzyłem bokiem o skały, otworzyłem oczy, ale nic nie zobaczyłem oprócz nieprzeniknionej ciemności.

***

Mam wiadomość do jednej bloggerki, która też pisze bloga o Lab Rats. Mam nadzieję że nie będziesz zła jak "skopiuję" trochęę z twojego opka... ???

Rozdział 5

Rozdział 5

Jednak zanim zamknęły się drzwi usłyszałem Tashę i DD.

T: Chyba Adam, Bree i Chase nie powinni spać w piwnicy.

DD: Skarbie, ale to nie jest piwnica tylko laboratorium i tutaj mają zapewnione…

Dalej nic nie usłyszałem. Zastanawiałem się nad tym długo, ale nie skończyłem, bo zmorzył mnie sen.

>Next Day<

Obudził mnie budzik, Adasia i Bree także. Wyszliśmy z komór, przebraliśmy się. Znalazłem kartkę od DD: „Idźcie na górę i zjedzcie śniadanie z rodzinką (Tasha i Leo). Ja pojechałem do Uniwersytetu Wynalazków na ważne spotkanie. Do zobaczenia na obiedzie.” Powiedziałem o tym Adamowi i Bree. Poszliśmy na górę i zauważyliśmy Tashę gotującą przy kuchni. Gdy tylko nas zobaczyła nas, wskazała krzesła, na która usiedliśmy i podała nam parujące miski.

T: No dzieciaczki. Mleko z płatkami, jedzcie a ja pójdę po Leo.

Zaczęliśmy jeść. Mmmm… Pycha. Zwykle to na śniadanie jedliśmy orzechy. Po chwili spałaszowaliśmy całe mleko. Tasha wróciła z Leo i zdziwiła się na widok pustych misek, nigdy nie widziała żeby całą miskę zjeść w dwie minuty.

T: Dokładki??

A/Ch: Tak, poproszę.

B: Nie, ja dziękuję.

Tasha przygotowała jeszcze trzy porcje mleka. Bree usiadła sobie na kanapie i zaczęła oglądać TV, a na jej miejsce przy stole siadł Leo. Po śniadaniu wszyscy oglądali TV. Gdy skończył się odcinek jakiegoś tam serialu, poszedłem na dół do laboratorium. Dochodząc tam słyszałem sygnał przychodzącej wiadomości. Sprawdziłem ją i nic ciekawego tylko tyle żebyśmy byli gotowi na misję jak przyjdzie DD. Nie było szczegółów misji, ale były wyrazy: woda, nurkowanie i bomba. Zrozumiałem że, będziemy nurkować i chyba rozbrajać bombę. A co tam. Przygotowałem trzy komplety strojów Lab Rats (nazwa specialnego stroju, nie potrzeba nam sprzętu do nurkowania) dla Adama, Bree i mnie. Po pół godzinie wróciłem na górę. Za półtorej godziny obiad, a w parze z tym powrót DD. Ten czas szybko minął. Kiedy już siedliśmy przy stole, zadzwonił dzwonek. Ja wstałem, podszedłem do drzwi i je otworzyłem. DD wszedł do środka, ściągnął płaszcz i usiadł na moim miejscu. Musiałem usiąść przy ladzie bo jedno krzesło się złamał i trzeba będzie kupić nowe. Tasha nałożyła każdemu jedzenie. Po obiedzie ja, Adam, Bree, DD i Leo, który pomimo zakazów DD zszedł z nami na dół. Tam ubraliśmy się w stroje Lab Rats. DD podał nam instrukcje. 

Rozdział 4

Rozdział 4

<Pół godziny wcześniej>

Oczami Bree:

Wszyscy razem wyszliśmy tylko DD został z Chase’m. Mam nadzieje że to nic groźnego.

B: Adaś, pamiętasz, żebyśmy kiedykolwiek robili imprezkę urodzinową Chase’mu?

A: Tak, wiele razy. Tylko bez jubilata. Bo np. DD wysyłał go na misje solo, albo co innego.

Tasha popatrzyła na mnie ze zrozumieniem. Wiedziała o co mi chodzi. Leo też załapał, tylko musieliśmy Adasiowi wytłumaczyć o co chodzi, bo jak zwykle nie rozumiał. Po 20 minutach wszystko było gotowe. Słyszałam z dołu jakąś rozmowę, pewnie Chase się obudził albo DD włączył Edzia. Po 10 minutach usłyszeliśmy wszyscy kroki na schodach. W drzwiach zobaczyliśmy Chase razem z DD. Byli zaskoczeni a najbardziej chłopak. Po chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jak ja uwielbiam jego uśmiech… Nagle zobaczyliśmy jak Chase skoczył i w ogóle nie wylądował. O Boże!! To jego dodatkowa moc. Po chwili wylądował. Opamiętaliśmy się i zaczęliśmy śpiewać Sto lat.

Oczami Chase:

Znowu straciłem panowanie nad emocjami i straciłem grunt pod nogami. Jednak po chwili wylądowałem, chyba załapałem o co cho. Nagle wszyscy zaczęli śpiewać mi piosenkę urodzinową. Popatrzyłem dyskretnie na kalendarz. 4 luty, no tak, moje urodziny. Gdy skończyli podziękowałem im za taką niespodziankę. Pokazali mi tort. Łał. Był w kształcie R2-D2.

Gdy Tasha zaczęła kroić tort to reszta dała mi prezenty. Od Bree dostałem breloczek z imieniem, Adaś- kawałek spalonego plastiku :P, Leo –mini robota R2-D2, Tasha dała mi książkę Stanisława Lema „Opowieści o pilocie Pirxie”. Niestety tylko DD jeszcze nie dał mi prezentu. Popatrzyłem na niego, a on unikał mojego wzroku. Skapowałem że zapomniał o moich urodzinach. Wiem że Adaś i Bree zawsze pamiętali, ale nie było okazji lub mnie nie było. Wymyśliłem plan. Po pięciu minutach wszyscy razem jedliśmy torta i bawiliśmy się do samego wieczora. DD myśli że mu wybaczyłem ale tak łatwo to nie będzie. Po kolacji wszyscy poszliśmy spać.

Rozdział 3

Rozdział 3

Oczami DD:

Mówiłem cały czas do Chase’a, ale nie zwracał na mnie uwagi. Kiedy Adaś i Bree usłyszeli ciągłe nawoływanie Chase’a, sami zaczęli go wołać, lecz nie zwracał na nas uwagi. Nagle zauważyłem, jak Chase odetchnął. Niestety upadł i zemdlał.

DD: Adaś! Zanieś Chase’a do jego komory, ale już!!!

Pomyślałem trochę. Podszedłem do ekranu Edzia.

DD: Edek. Czy to ty?

E: Dlaczego mnie osądzasz?

DD: Bo jesteś komputerem i masz dostęp do chipu w głowie Chase’a.

E: Eeee… No dobra to ja. Ale nie wiedziałem że to przeciąży jego chip.

DD: Exit, now!!!!!!!

Edek się wyłączył. A Adaś podczas tej rozmowy zdążył zanieść Chase’a do komory. Moja żona i reszta poszli na górę zjeść kolację. Podszedłem do komputera, sprawdziłem stan ciała Chase’a i moc przeciążenia jego chipu. Nie było dobrze, ale nie aż tak źle. Poczekałem aż chłopak się obudzi. Po 10 minutach obudził się. Był trochę zdezorientowany, ale po jakimś czasie powinno przejść. Dałem mu specjalne tabletki. Tak naprawdę zakazałem całej trójce to zażywać, ale w takich sytuacjach dobrze działają.

DD: Jak się czujesz, Chase??

Ch: Trochę jakbym był cały obolały i jakby w głowie wybuchła bomba. Ale chyba okej.

DD: Masz dość siły żeby pójść na górę?

Ch: Nnn… na górę? Nigdy mi nie pozwalałeś…

DD: No tak… Ale teraz możesz. Oficjalnie ogłaszam że możecie paradować po całym terenie tego domu.

Ch: Dzięki, szefie!!!

OMG! Chase skoczył, prawie pod sufit i latał jakby tu nie było grawitacji. Nie wiem jak to zrobił. Zresztą chłopak też był zdziwiony, ale nie tylko także zaskoczony i przerażony. A ja byłem zaskoczony i lekko się uśmiechałem. Odkryłem chyba dodatkowy talent Chase’a. Bree może naśladować dowolny głos, Adaś potrafi się prze teleportować w różne miejsce tylko że jest jedno ograniczenie, najdalej może to zrobić do miejsca oddalonego o kilometr. Razem z Chase’m poszliśmy na górę. To co tam zobaczyliśmy, zupełnie nas zszokowało.